Мен Түркменстанның Ташауыз облысының Калинин колхозында 1930 жылы 31 желтоқсанда дүниеге келдім. Үйде анам, ағам үшеуміз. Ол заманда халықтың жағдайы қазіргімен салыстырғанда өте төмен еді. Мен 4 сыныпта оқып жүргенде соғыс басталып кетті. Содан оқуды тастап колхозға, анамызға көмектесуге шықтық. Соғысқа кеткендерге азық-түлік, киім-кешек т.б.заттарды жіберу біздердің мойнымызда болды. Анамыз мақта тереді, кеште келгесін шамның жарығымен киім-кешек тігеді, басқалары қолғап, шұлық тоқиды, тағы біреулері нан, шәй т.б.дайындап, біздер 5-6 бала ауылды аралап, сол заттарды жинап, ешек арба, ат арбамен апаратын жерге тапсырып қайтамыз. Кеште келгесін анамызға көмектесеміз, құдықтан су әкелеміз. Ол заманда тоқ та, су да жоқ, үстімізде киіміміз жоқ, аяғымыз жалаң аяқ, сатып алатын ақша жоқ. Соған қарамастан соғысқа кеткен азаматтарға аянбай, ауылда қалған бала-шаға тамақтарын жеткізіп тұрды.
Соғыс аяқталды, бірақ халықтың жағдайы төмен, техника жетіскен жоқ, оқуымыз жайына қалды. Үйдің жағдайы бойынша жұмыс істеп, нанымызды тауып жей бастап, 1960 жылы үйленіп, қазіргі таңда 7-8 ұл мен қыз тәрбиелеп, сол балаларымыздан 30 немере, 7 шөбере сүйіп отырмын.
Ұлы Отан соғысына қатысушылардың ерлігі ерекше ғой. Сұрапыл соғыстың Жеңіспен аяқталғанына 75 жыл толса да, оның салған жарасы жүректерінде қалған, әкелерінен, бауырларынан қара қағаз келіп, аналардың балаларынан, ерлерінен айырылып, көз жастары көл болып қанша қайғы жеді десеңізші. Миллиондаған адамның қанын судай төккен зұлмат соғыс енді қайталанбасын. Қазір елімізде бейбітшілік, Елбасымыз аман болсын. Аспанымыз ашық, елдігіміз берік болғай. Еліміз тыныш, халқымыз аман болсын. Соғыс болмасын, жастар жасай берсін.
Хожабай Қозыбағаров,
Мұнайлы ауданы, тыл ардагері.
Редакциялық пікір мақала авторлары мен оқырмандардың пікірлеріне сәйкес келмеуі мүмкін. Жазба және пікірлердегі ақпараттың дұрыстығы үшін авторлардың өздері жауапты.
